Το evia online πενθεί: Έφυγε από την ζωή μας, ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο…

Του Παναγιώτη Μουσσά-Μέλους της ΕΣΗΕΑ

Από την πρώτη στιγμή που σας παρουσιάστηκα, χωρίς φόβο αλλά με πάθος, δεν σας έκρυψα ότι θα είμαστε μια οικογένεια, που διακρίνεται για την αλήθεια που θα παρουσιάζει ατόφια.
Ακόμα και αν ενοχλεί ή αν πληγώνει. 
Γιατί η αλήθεια σχεδόν πάντα πληγώνει. 
Είναι προτιμότερη όμως, από το να ζεις στο ψεύδος.

Όπως και οι άνθρωποι που κάποιες φορές, δεν μπορούν να παλέψουν τις αδυναμίες τους ή να παλέψουν με τον δεύτερο εαυτό τους, που κρατάνε καλά κρυμμένο και εμφανίζουν ξαφνικά, σε όλες τις εκφάνσεις της δραστηριότητάς τους.
Πολιτικά, επαγγελματικά, προσωπικά, κοινωνικά.

Εδώ λέμε αλήθειες και θα συνεχίσουμε να λέμε.
 Σήμερα όμως, η αλήθεια είναι μαύρη, γιατί αντανακλά το πένθος.
 Το βαρύ πένθος, για έναν άνθρωπο που έφυγε από την ζωή μας, για άλλες πολιτείες, εν ζωή ευτυχώς!

Όμως αυτός ο άνθρωπος, μας επηρέασε μέχρι το μεδούλι. Μας εμπότισε με συναισθήματα, αληθινά και βαθιά και αποτελούσε, αρκετές φορές την κινητήριο ψυχολογία μας, με αμφίδρομες κατευθύνσεις.

Θα αναρωτηθούν κάποιοι, γιατί πενθεί το evia online αφού ο άνθρωπος είναι εν ζωή καιευτυχώς!

Μα γιατί έφυγε, από την δική μας ζωή. Το πένθος, η απώλεια, είναι βαρύτατη για όποιον χάνει ένα δικό του άνθρωπο.
Σε όλους μας όμως, έχει συμβεί να χάνουμε κάποιον σημαντικό άνθρωπο, από τον πολύ στενό μας κύκλο, που αποφάσισε να φύγει για άλλες πολιτείες, προσωπικές ή επαγγελματικές.

θα μπορούσες να το σταματήσεις, είναι το ερώτημα, σε αυτές τις περιπτώσεις. 
Ίσως ΝΑΙ Ίσως ΟΧΙ. 
Αλλά δεν θα είχε αξία. 
Γιατί το σημαντικό, είναι να μένει κάποιος με την θέληση του ή όταν οι συνθήκες είναι καλές -γιατί ιδανικές δεν μπορεί πάντα να είναι- εφόσον κρίνουν αμφότερες οι πλευρές ότι αξίζει.

Αν έχει εκτιμήσει σωστά, θα φανεί στο μέλλον, το άμεσο ή το μακροπρόθεσμο. Αν δηλαδή το βήμα που κάνει, θα αποδειχθεί, “το μετέωρο βήμα του πελαργού” με ότι αυτό συνεπάγεται ή ένα βήμα με σταθερότητα.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. 
Μπορεί να υπολογίσει και να ρισκάρει. 
Εκτός και αν η ψυχολογία που τον διακατέχει, είναι αρνητική για ποικίλους λόγους. 

Οπότε παίρνει υπό το βάρος αυτό, αποφάσεις, που έχουν ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο, που λέγονται συναισθηματικές, και συνήθως δεν έχουν μεγάλη διάρκεια.

Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Οπότε όσοι μένουν πίσω, βιώνουν την θλίψη, που οι βαθμίδες ποικίλουν.
Από απλή, μέχρι βαριά και ανείπωτη.

Αυτή βιώνουμε και εμείς σήμερα. Οπότε θα θέλαμε να είστε πιο επιεικείς, γιατί η σκέψη μας, δεν είναι αφοσιωμένη πλήρως, στο λειτούργημα που επιτελούμε και που εσείς επιβραβεύετε καθημερινά, με τις δεκάδες χιλιάδες θεάσεις.

Θα πενθήσουμε και θα επανέλθουμε.
Διότι η ζωή, συνεχίζεται και όσο αναπνέουμε, θα παλεύουμε.
Με κύκλωπες, λαιστρηγόνες και κάποιες φορές με φαντάσματα… που διεκδικούν χώρο στην ζώσα δραστηριότητα.
Κυρίως όμως με τις ψευδαισθήσεις, της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και της εξιδανίκευσης των ανθρώπων, που κρίνονται τελικά, -όπως όλα- εκ του αποτελέσματος…

Υ.Γ. Θα αναρωτηθούν κάποιοι ενδεχομένως.

Τι γίνεται όμως, αν θελήσουν να επιστρέψουν;
Γιατί αντί για το φως, βρήκαν τελικά το σκότος;
Είτε γιατί δεν εκτίμησαν σωστά, είτε γιατί άλλα περίμεναν και άλλα βρήκαν;
Σφάζεις τον “μόσχο τον σιτευτό” ή τους δείχνεις την πόρτα από όπου έφυγαν;

Αυτό εναπόκειται, στα πρόσωπα που έμειναν πίσω…
Αν θα τα τιμωρήσουν ή θα σκεφθούν ότι εμπεριέχονται και τα ίδια, στην βιβλική ρήση “ο αναμάρτητος υμών πρώτος τον λίθο βαλέτω”…