Χαλκίδα: ΚΤΕΛ…Το μεγαλείο σου – Μία ιστορία ταλαιπωρίας

Η Μαρία Γιαννακοπούλου ξεκίνησε να έλθει στη Χαλκίδα, το πρωί του Σαββάτου 21 Σεπτεμβρίου, με το λεωφορείο των 8, από τον Σταθμό της οδού Λιοσίων, στην Αθήνα.

Τελικά ταξίδεψε μία ώρα αργότερα και η ίδια περιγράφει με ανάρτησή της στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης την περιπέτειά της, η οποία είναι και ενδεικτική του τρόπου λειτουργίας των ΚΤΕΛ.

Διαβάστε τι αναφέρει:

” Στις 8 π.μ. από τον Σταθμό Λιοσίων αναχωρούν δρομολόγια του ΚΤΕΛ Ν. Εύβοιας για Χαλκίδα, Ερέτρια, Αμάρυνθο, Αλιβέρι, Κύμη. Σκοπός μου ήταν να πάω στη Χαλκίδα με το δρομολόγιο των 8 και, γι’ αυτό, βρισκόμουν στον σταθμό από τις 7:30.

Περιμένω στην ουρά και φτάνει η σειρά μου στις 7:45, όπου με ενημερώνουν ότι θα μου εκδώσουν εισιτήριο για το δρομολόγιο των 9, γιατί το λεωφορείο είναι πλήρες.

Ναι, είχαν ένα λεωφορείο για να εξυπηρετήσουν όλες αυτές τις περιοχές! Ναι, δεν υπήρχε εφεδρικό λεωφορείο σε περίπτωση αυξημένης ζήτησης.

Ρωτάω ευγενικά αν θα υπάρξει κάποια λύση και μου απαντούν κοφτά: όχι. Κατευθύνομαι προς τον διάδρομο, όπου διαπιστώνω ότι και άλλοι επιβάτες είχαν το ίδιο πρόβλημα με εμένα.

Για να μη σας τα πολυλογώ, κάλεσα τα κεντρικά του ΚΤΕΛ στην Χαλκίδα, αλλά δεν το σήκωσαν ποτέ. Οι υπάλληλοι στη Λιοσίων μας παρέπεμπαν ο ένας στον άλλον, φτάνοντας στο σημείο να μας απευθύνονται στον ενικό και στην προστακτική.

Μάθαμε, όμως, ότι το λεωφορείο ήταν σχεδόν πλήρες από ηλεκτρονικές κρατήσεις και ότι δεν φρόντισαν να προσθέσουν άλλο. Δεν περιγράφω αναλυτικά τη στιχομυθία, γιατί δεν έχω στόχο κανέναν υπάλληλο, ωστόσο λίγη περισσότερη ευγένεια και λιγότερη ειρωνεία στη ζωή μας δεν βλάπτει.

Εν ολίγοις, λύση δεν βρέθηκε. Με τα νεύρα και την ένταση έμεινα, καθώς και με πολλές σκέψεις για αυτή την έρμη κοινωνία, που ακούει αποχαυνωμένη για ανάπτυξη και χωλαίνει στα βασικά.

Είναι κρίμα, ρε γαμώτο, να μιλάς σε ηλικιωμένους λες και είναι χαζοί. Να σου λένε ότι τους είπαν χθες στο τηλέφωνο πως δεν τους κρατούν τηλεφωνικά θέση, να έρθουν στις 7 και θα βρουν, και εσύ να τους απαντάς “να έμπαινες ηλεκτρονικά να έκλεινες”.

Είναι κρίμα να ζητάς μια φόρμα παραπόνων, κάτι για να γράψεις τι έγινε, μπας και το διαβάσει κάποιος και επενδύσει στην έννοια του feedback, και να σου λένε ότι δεν έχουν.

Είναι κρίμα να σου λένε να κρατάς τα ονόματα των υπαλλήλων που μιλάς τηλεφωνικά, αντί να είναι δεδομένη η σωστή διαχείριση των πελατών.

Είναι κρίμα να σε παραπέμπει ο ένας στον άλλον και κανείς να μην αναλαμβάνει την ευθύνη.
Λίγη ευθύνη, ρε γαμώτο…
Και αρκετά περισσότερη ευθύνη στις δημόσιες μεταφορές…

Υ.Γ. Όχι, μπορεί να μην ήταν τόσο σημαντικό το περιστατικό, είναι όμως ενδεικτικό της ελαφρότητας που μας κατακλύζει στο κάθε μικρό, για να καταλήξει στα μεγαλύτερα. Ακόμα πιο ενδεικτικό της αγένειας και της ασέβειας που μας περιβάλλει.

Υ.Γ.2 Στο ευγενικό παλικάρι που φόρτωνε και εκφόρτωνε τα λεωφορεία, ακόμα κι αν έχει ευθύνη, δεν έχω να πω τίποτα απολύτως. Πέρα από μπράβο του για την ευγένειά του.

Υ.Γ.3. Θα στείλω και ένα έρμο email με την ελπίδα ότι κάποιος θα βρεθεί να ασχοληθεί.”