Χαλκίδα: Ατύχημα για γνωστό γιατρό-Η εμπειρία του ως ασθενής και το «ευχαριστώ» στον συμμαθητή και συνάδελφο του…

Ατύχημα για γνωστό γιατρό-Η εμπειρία του ως ασθενής και το «ευχαριστώ» στον συμμαθητή και συνάδελφο του…
“Μην κάνεις τίποτα, κάτσε εκεί που είσαι και έρχομαι να σε πάρω…”κάπως έτσι τελειώνουν τα αστεία και ξεκινάνε τα σοβαρά. Ή στην περίπτωσή μου — ξεκινάει το χειρουργείο!

Είναι η αρχή της αφήγησης στα social του γαστρεντερολόγου Αναστάσιου Αρμόνη

Πριν 10 ημέρες περίπου είχα την ατυχή έμπνευση, προκειμένου να εντείνω την αερόβια άσκηση μου να ανεβαίνω και κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες του ιατρείου. Δυστυχώς ακολούθησε «ατύχημα» από πτώση με δυνατό πόνο στο ισχιο αρχικα και στην συνεχεια στο γόνατο.
…. και ….όπως γίνεται συνήθως όταν οι γιατροί είναι ασθενείς …. , επειδή δεν τηρούνται οι αλγόριθμοι της ιατρικής επιστήμης οχι από αδιαφορία αλλά συνήθως από υπερβολικό συναδελφικό ενδιαφέρον, (συνήθως νομίζουμε ότι ταλαιπωρούμε λιγότερο τους συναδέλφους ασθενείς με αποτελεσμα η ακριβής διάγνωση να ερχεται καθυστερημένα) .
Ο δυνατός πονος και η αδυναμια βαδισης αποδόθηκε αρχικά σε μια απλή κάκωση στο γονατο. Πέρασε μια βδομάδα πόνου… πόνου και απελπισίας , χωρίς αποτέλεσμα στα φάρμακα και τις φυσικοθεραπείες.

Κάπου εκεί θυμήθηκα τον Γιώργο. Τον Γιώργο τον Μπάμπη, τον ψηλό όπως τον λέγαμε μικροί. Συμμαθητή και φίλο σε Γυμνάσιο, Λύκειο, και συμφοιτητή στο Πανεπιστήμιο, και διακεκριμένο πλέον καθηγητή Ορθοπαιδικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έναν άνθρωπο με τον οποίο τα τελευταία χρόνια δεν επικοινωνούσαμε συχνά (κυρίως για ασθενείς) , αλλά σπανίως… ως ασθενείς.

Τον πήρα τηλέφωνο. Μου λεει πνιγομαι. Να μιλησουμε αργα το βραδυ; (νομιζε οτι τον ηθελα για ασθενη). Εχω xτυπησει του λεω. Και πριν προλάβω να εξηγήσω πολλά πολλα μου λεει :

«Κάτσε εκεί που είσαι και έρχομαι να σε πάρω.»

Και ήρθε. Και με πήρε. Σίφουνας, αστραπή. Όπως έπαιζε μπάσκετ στο σχολείο.

Η διάγνωση και το χειρουργείο (ολική αρθροπλαστική ισχίου) έγινε αμέσως. Και το πιο εντυπωσιακό; Την άλλη μέρα… σπίτι!

Τώρα βρίσκομαι στη φάση της αποκατάστασης, με πολλή δουλειά μπροστά μου αλλά κυρίως με ευγνωμοσύνη.

Γιώργο, αγαπητέ μου φίλε, κύριε Καθηγητά Γιώργο Μπάμπη, να είσαι καλά.
Το “κάτσε εκεί που είσαι και έρχομαι να σε πάρω” θα το θυμάμαι και θα το λέω και στα παιδιά μου. Οι άδολες παιδικές και εφηβικές φιλίες, όσο και μεγάλη χειμερία νάρκη να περάσουν, εκτινάσσονται και γιγαντώνουν όταν χρειαστεί.
Ελπίζω μόνο να μη χρειαστεί να στο ανταποδώσω!!!! I I will be gentle
PS: ευτυχως ο Γιωργος δεν μου βρήκε οστεοπόρωση οπως σε συμμαθητη μας που ασχολειται με extreme sport (ονοματα δεν λεμε)