Έναν αιώνα ζωής συμπληρώνει φέτος η Νέα Λάμψακος, ένα χωριό που γεννήθηκε από τον πόνο της προσφυγιάς αλλά άντεξε, άνθισε και τίμησε τις ρίζες του.
Με αφορμή την επέτειο ίδρυσης του οικισμού, το συγκινητικό αυτό κείμενο ταξιδεύει στη μαρτυρική πορεία των Λαμψακηνών από τις φλόγες της Μικρασιατικής Καταστροφής έως τη δημιουργία της νέας τους πατρίδας στην Εύβοια.
Ένα αφιέρωμα γεμάτο μνήμη, σεβασμό και περηφάνια για όλους εκείνους που έχτισαν τη ζωή τους από την αρχή, από τον Σύλλογο Πιτυούσα Νέας Λαμψάκου
𝝟𝝰𝝸 𝝴𝝲𝝴𝝼𝝴𝞃𝝾 …….
«𝝟𝝾𝝸𝝼ό𝞃𝝶ς 𝝢έ𝝰ς 𝝠𝝰𝝻𝞇ά𝝹𝝾𝞄»
Ας πάρουμε όμως την ιστορία του χωριού μας από 𝞃𝝶𝝼 𝝷𝝺𝝸𝝱𝝴𝞀ή 𝝶𝝻𝝴𝞀𝝰 𝞃𝝾𝞄 𝝽𝝴𝞀𝝸𝝵𝞈𝝻𝝾𝞄.
𝝣𝝶𝝻𝝴𝞀ώ𝝻𝝰𝞃𝝰 𝟭𝟰 𝝨𝝴𝝿𝞃𝝴𝝻𝝱𝞀ί𝝾𝞄 𝟭𝟵𝟮𝟮.
Οι καμπάνες του Αγιου Τρυφωνα της παλιάς πατρίδας χτυπούσαν λυσσαλέα , ασταμάτητα…..
Καλούν όλους τους Λαμψακηνούς να πάρουν τα υπάρχοντά τους και να κατεβούν στο λιμάνι , όπου τους περιμένει το υπερωκεάνιο «ΓΡΑΝΝΙΚΟΣ» για να ξεκινήσει ο μαρτυρικός επώδυνος ξεριζωμός.
Οι πρόγονοι μας ήταν άρχοντες, είχαν όλα τα καλά του κόσμου.
𝞟ό𝞼𝞪 𝞾𝞹ά𝞺𝟀𝞸𝞶𝞽𝞪 𝞶𝞪 𝟀𝟂𝞺έ𝞼𝞸𝞾𝞶 𝞼𝞮 έ𝞶𝞪 𝞵𝞹ό𝞬𝞸;
Παρά μονάχα λίγα ρούχα και ελάχιστα τρόφιμα.
𝝩𝝸 𝝼𝝰 𝞆𝞈𝞀έ𝞂𝝴𝝸 𝞂𝞃𝝶𝝼 𝝰𝝲𝝹𝝰𝝺𝝸ά 𝞃𝝾𝞄ς;
Παρά μόνο τα μικρά παιδιά που έκλαιγαν ασταμάτητα διαισθανόμενα την καταστροφή.
𝞣𝞲 𝞶𝞪 𝞼𝞰𝞳ώ𝞼𝞸𝞾𝞶 𝞽𝞪 𝞹𝞪𝞴𝞴𝞰𝞳ά𝞺𝞲𝞪 𝞼𝞽𝞸𝞾ς ώ𝞵𝞸𝞾ς 𝞽𝞸𝞾ς ;
Επέλεξαν τους ανήμπορους γέροντες να τους πάρουν μαζί τους να μην πέσει κανείς στα βάρβαρα χέρια των Τούρκων.
𝝩𝝸 𝝼𝝰 𝝹𝞀ύ𝞇𝝴𝝸 𝝾 𝝿𝝰𝝿𝝰-𝝢𝝸𝝹ό𝝺𝝰ς 𝞂𝞃𝝾𝝼 𝝹ό𝞀𝞅𝝾 𝞃𝝾𝞄 ;
Μονάχα το ιερό ευαγγέλιο και τον τίμιο σταυρό να τους προστατεύει στο άγνωστο ταξίδι τους.
Έ𝞱𝞪𝟁𝞪𝞶 𝞽𝞪 𝞾𝞹ά𝞺𝟀𝞸𝞶𝞽𝞪 𝞽𝞸𝞾ς 𝞼𝞽𝞪 𝞹𝞰𝞬ά𝞭𝞲𝞪 , 𝞼𝞽𝞲ς 𝞪𝞾𝞴ές , 𝞼𝞽𝞪 𝟀𝟂𝞺ά𝞿𝞲𝞪 𝞳𝞪𝞲 𝞮𝞹έ𝞴𝞮𝞷𝞪𝞶 𝞶𝞪 𝞹ά𝞺𝞸𝞾𝞶 𝞵𝞪𝞯ί 𝞽𝞸𝞾ς 𝞼𝞮 𝞷ύ𝞴𝞲𝞶𝞪 𝞵𝞹𝞪𝞸ύ𝞴𝞪 𝞮𝞲𝞳ό𝞶𝞮ς 𝞳𝞪𝞲 𝞲𝞮𝞺ά 𝞳𝞮𝞲𝞵ή𝞴𝞲𝞪.
Το ταξίδι επίπονο , ούτε ξέρουν πόσα ημερόνυχτα κράτησε.
Πρώτη στάση στο Λιμάνι του Πειραιά.
Λίγοι εγγράμματοι Λαμψακηνοί κατέβηκαν.
Οι περισσότεροι διαμαρτυρήθηκαν :
εμείς είμαστε αμπελουργοί ,ψαράδες γεωργοί, κτηνοτρόφοι .
Μας πήρατε από τον παράδεισο και μας φέρατε στην Ξέρα .
𝞟𝟂ς 𝞱𝞪 𝞯ή𝞼𝞸𝞾𝞵𝞮;
Μετά από μία μικρή διαπραγμάτευση… το καράβι συνέχισε το ταξίδι του μέχρι την Εύβοια και έφτασε στο λιμάνι της Χαλκίδας.
Εκεί αποβιβάστηκαν.
Πείνασαν , κρύωσαν αρρώστησαν, οι κακουχίες πολλές.
𝝤 𝝟𝞄𝞀𝝸ά𝝹𝝾ς 𝝟𝝾𝞄𝝹𝝾𝞄𝝺ή𝝷𝞀𝝰ς 𝞂𝝴 𝝻𝝸𝝰 𝞂𝞄𝝼έ𝝼𝞃𝝴𝞄𝝽𝝶 𝞃𝝾𝞄 𝝰𝝼𝝰𝞅έ𝞀𝝴𝝸: ❞𝝡𝝴ί𝝼𝝰𝝻𝝴 𝞂𝞃𝝶 𝝬𝝰𝝺𝝹ί𝝳𝝰. 𝝨𝞃𝝴𝝲𝝰𝞂𝞃ή𝝹𝝰𝝻𝝴 𝞂𝝴 (𝝴𝞀𝝴𝝸𝝿𝞈𝝻έ𝝼𝝰) 𝞂𝝿ί𝞃𝝸𝝰, 𝞂𝝴 𝝰𝝿𝝾𝝷ή𝝹𝝴ς, 𝞂𝝴 𝝴𝝹𝝹𝝺𝝶𝞂ί𝝴ς, 𝞂𝝴 𝞂𝞆𝝾𝝺𝝴ί𝝰.
𝝖𝞄𝞃ή 𝝶 𝝹𝝰𝞃ά𝞂𝞃𝝰𝞂𝝶 𝝳𝝸ή𝞀𝝹𝝴𝞂𝝴 𝝳ύ𝝾 𝞆𝞀ό𝝼𝝸𝝰.❞
𝝤 𝝟ώ𝞂𝞃𝝰ς 𝝝𝝴𝝾𝞅ά𝝼𝝾𝞄ς 𝞂𝞃𝝾 𝝱𝝸𝝱𝝺ί𝝾 𝞃𝝾𝞄 ❞𝝥𝝾𝝼𝝴𝝻έ𝝼𝝶 𝝻𝝾𝞄 𝝥𝝰𝞃𝞀ί𝝳𝝰❞ 𝝰𝝼𝝰𝞅έ𝞀𝝴𝝸:
❞𝝤𝝸 𝝹ά𝞃𝝾𝝸𝝹𝝾𝝸 𝞃𝝶ς 𝝬𝝰𝝺𝝹ί𝝳𝝾ς 𝝻𝝰ς 𝝿𝝴𝞀𝝸έ𝝷𝝰𝝺𝞇𝝰𝝼 𝝻𝝴 𝝰𝝲ά𝝿𝝶, 𝞃𝞀𝞄𝞅𝝴𝞀ό𝞃𝝶𝞃𝝰 𝝹𝝰𝝸 𝝾ί𝝹𝞃𝝾.
𝝡𝝰ς έ𝞅𝝴𝞀𝝼𝝰𝝼 𝞅𝝰𝝲𝝶𝞃ό 𝝼𝝰 𝞅ά𝝻𝝴 𝝹𝝰𝝸 𝞀𝝾𝞄𝞆𝝸𝞂𝝻ό 𝝲𝝸𝝰 𝝼𝝰 𝝻𝝶𝝼 𝝹𝞀𝞄ώ𝝼𝝾𝞄𝝻𝝴. 𝝨𝝶𝝻𝝴𝝸𝞈𝞃έ𝝾𝝼 ό𝞃𝝸 𝝾 𝞆𝝴𝝸𝝻ώ𝝼𝝰ς 𝞃𝝾𝞄 𝟭𝟵𝟮𝟮 ή𝞃𝝰𝝼 𝝾 𝝿𝝸𝝾 𝝱𝝰𝞀ύς 𝞂𝞃𝝶𝝼 𝝬𝝰𝝺𝝹ί𝝳𝝰. 𝝜 𝝿𝝴ί𝝼𝝰 ή𝞃𝝰𝝼 𝝰𝝼𝞄𝝿ό𝞅𝝾𝞀𝝶, 𝞃𝝾 𝝹𝞀ύ𝝾 𝞃𝞂𝝾𝞄𝞆𝞃𝝴𝞀ό 𝝹𝝰𝝸 𝝾𝝸 ώ𝞀𝝴ς 𝝰𝞃έ𝝺𝝴𝝸𝞈𝞃𝝴ς. 𝝖𝝿ό ά𝞀𝞆𝝾𝝼𝞃𝝴ς 𝝲ί𝝼𝝰𝝻𝝴 𝝿έ𝝼𝝶𝞃𝝴ς.❞
Στο μεταξύ ο εποικισμός απαλλοτρίωσε το τσιφλίκι του Βαρατάσου και την 1η Φεβρουαρίου 𝟭𝟵𝟮𝟰 ημέρα εορτής του Αγίου Τρύφωνα άρχισε να χτίζεται ο συνοικισμός για να στεγάσει 𝟭𝟱𝟬 οικογένειες..
Έφτιαξαν ένα όμορφο χωριό που εκτείνεται από τον τροχό “Βαθροβούνι” μέχρι τις Αλυκές Κοπανά και τα όρια του Μυτικα.
Το χωριό επεδίωξαν να έχει ωραίο σχέδιο πόλης και ρυμοτομικό με ομοιόμορφες και γραφικές μονοκατοικίες με κήπους και αυλές, φαρδύς δρόμους και μεγάλες πλατείες. Ήθελαν να τους θυμίζει την παλιά πατρίδα. Έτσι ήταν χτισμένη και εκείνη στα παράλια του Ελλησπόντου, η Παλιά και η Καινούργιά Παρτίδα μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό.
Οι Λαμψακηνοί άρχισαν να ελπίζουν σε μια καλύτερη ζωή , αλλά ποτέ δεν ξέχασαν την πατρίδα τους. Νόμιζαν ότι ζούσαν ένα άσχημο όνειρο που κάποια ημέρα θα τελειώσει και θα ξαναγυρίσουν στην γενέτειρα τους.
Πέθαναν με αυτό τον καημό.
Τρία χρόνια κράτησαν οι εργασίες στον οικισμό της Νέας Λάμψακου . Το 𝟭𝟵𝟮𝟳 ολα ήταν έτοιμα για την επίσημη αναγνώριση του χωριού μας από το Ελληνικό Κράτος.
Έτσι λοιπόν για πρώτη φορά στις 𝟮 𝝖𝞄𝝲𝝾ύ𝞂𝞃𝝾𝞄 𝟭𝟵𝟮𝟳 αναγνωρίζεται η Νέα Λάμψακος επίσημα ως κοινότητα από τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Παύλο Κουντουριώτη .
𝞣𝞸 𝞫𝞬ά𝞴𝞪𝞵𝞮 𝞽𝞸 𝞳𝞪𝞲𝞶𝞸ύ𝞺𝞬𝞲𝞸 𝟀𝟂𝞺𝞲ό 𝞵𝞪ς
𝞜έ𝞪 𝞚ά𝞵𝟁𝞪𝞳𝞸ς, 𝞬𝞲𝞪 𝞶𝞪 𝞵𝞪ς 𝞱𝞾𝞵ί𝞯𝞮𝞲
𝞽𝞰𝞶 𝞹𝞪𝞴𝞲ά 𝞵𝞪ς 𝞹𝞪𝞽𝞺ί𝞭𝞪 𝞱𝞪 𝞹𝞮𝞲
𝞸 𝞙𝞾𝞺𝞲ά𝞳𝞸ς 𝞙𝞸𝞾𝞳𝞸𝞾𝞴ή𝞱𝞺𝞪ς.
Η καινούργια ζωή των Λαμψακηνών αρχίζει να μπαίνει σε ένα ανθρώπινο δρόμο.
Πλέον έχουν
- σπίτι να στεγάσουν την οικογένεια τους
- κτήμα να το καλλιεργήσουν
- σχολείο και δασκάλους για την μόρφωση των παιδιών τους
- και τον Παπά Νικόλα που σε λίγα χρόνια θα αρχίσει την ανέγερση του Ιερού Ναού Αγίου Τρύφωνος.
Οι Λαμψακηνοί αρχίζουν να ριζώνουν στην καινούργια τους πατρίδα, αν και η νοσταλγία της επιστροφής δεν έσβησε ποτέ.
𝝖ύ𝞀𝝸𝝾 𝟲 𝝖𝞄𝝲𝝾ύ𝞂𝞃𝝾𝞄 𝟮𝟬𝟮𝟱 𝞂𝞃𝝾𝝼 𝝞𝝴𝞀ό 𝝢𝝰ό Ά𝝲𝝸𝝾 𝝩𝞀𝞄𝞅𝞈𝝼𝝾ς 𝝷𝝰 𝞃𝝴𝝺𝝴𝞂𝞃𝝴ί 𝝰𝞀𝞃𝝾𝝹𝝺𝝰𝞂ί𝝰 𝝹𝝰𝞃𝝰 𝞃𝝶𝝼 𝝳𝝸ά𝞀𝝹𝝴𝝸𝝰 𝞃𝝶ς 𝝷𝝴ί𝝰ς 𝝠𝝴𝝸𝞃𝝾𝞄𝞀𝝲ί𝝰ς.
•𝝝𝞄𝝻ό𝝻𝝰𝞂𝞃𝝴 𝞃𝝶𝝼 𝝸𝞂𝞃𝝾𝞀ί𝝰 𝝻𝝰ς
•𝝩𝝶𝝼 𝞂𝞄𝝼𝝳έ𝝾𝞄𝝻𝝴 𝝻𝝴 𝞃𝝾 𝝿𝝰𝞀ό𝝼
•𝝩𝝶𝝼 𝝾𝝳𝝶𝝲𝝾ύ𝝻𝝴 𝞂𝞃𝝾 𝝻έ𝝺𝝺𝝾𝝼
𝝢𝝖 𝝚𝝪𝝬𝝜𝝝𝝤𝝪𝝡𝝚 «𝝬𝝦𝝤𝝢𝝞𝝖 𝝥𝝤𝝠𝝠𝝖 𝝟𝝖𝝞 𝝪𝝘𝝚𝝞𝝖 𝝨𝝩𝝤𝝪𝝨 𝝟𝝖𝝩𝝤𝝞𝝟𝝤𝝪𝝨 𝝩𝝜𝝨 𝝢𝝚𝝖𝝨 𝝠𝝖𝝡𝝭𝝖𝝟𝝤𝝪
𝝟𝝖𝝞 𝝖𝝥𝝖𝝢𝝩𝝖𝝬𝝤𝝪 𝝩𝝜𝝨 𝝤𝝞𝝟𝝤𝝪𝝡𝝚𝝢𝝜𝝨 𝝠𝝖𝝡𝝭𝝖𝝟𝝜𝝢𝝮𝝢»
