Του Παναγιώτη Μουσσά Μέλους της ΕΣΗΕΑ
Η είδηση ότι το φέρυ μποτ «Παναγία Παραβουνιώτισσα» που εκτελούσε το δρομολόγιο από Στύρα προς Αγία Μαρίνα προσάραξε σε ξέρα, την Τρίτη το απόγευμα 5 Αυγούστου σόκαρε και πανικόβαλε πολλούς, όπως είναι φυσιολογικό. Όμως στα δύσκολα αναμετρώνται με το ηθικό τους έρμα οι άνθρωποι – που δεν συνδυάζεται πάντα με το φυσικό τους μέγεθος- αν και στην συγκεκριμένη περίπτωση ταίριαζαν απόλυτα στο πρόσωπο του Νίκου Δρακόγιαννη τον πρόεδρο της κοινότητας Ν. Στύρων, που την ώρα του κακού μαντάτου, τα παράτησε όλα και έτρεξε στο λιμάνι.
Πήρε μια 5μετρη βάρκα και πηγαινοερχόταν μεταφέροντας επιβάτες όλων των ηλικιών από το πληγωμένο πλοίο. Εν συνεχεία συντόνιζε όλο το βράδυ την υλοποίηση του σχεδίου οργάνωσης και εξυπηρέτησης των ταλαιπωρημένων επιβατών.
Συνέχισε μέχρι και το πρωί της επόμενης ημέρας. Ακάματος. Σωστός γίγαντας μεταφορικά και κυριολεκτικά με αστείρευτες δυνάμεις. Ενδιαμέσως προσπαθούσε να ανταποκρίνεται στα κελεύσματα των πιεστικών- λόγω της εξέλιξης των γεγονότων -δημοσιογράφων που μετέδιδαν στο Πανελλήνιο το συμβάν και μέσω των δηλώσεών του.
¨Οταν πια τα είχε όλα τακτοποιημένα μετά το απόγευμα, ήρθε η ώρα για την ανάπαυση του πολεμιστή. Για όσους τον ξέρουν χρόνια, αλλά και όσοι τον γνώρισαν με αφορμή το συμβάν, ο τρίτεκνος πατέρας και εθελοντής πυροσβέστης, είναι ένας απλός, και προσηνής άνθρωπος Φέρει την ιδιότητα μεν του προέδρου της κοινότητας Στύρων, αλλά πρωτίστως είναι ο άνθρωπος του μόχθου και της καθημερινότητας που εργάζεται στο μαγαζί που έχει ανοίξει εσχάτως “Τα Μαγειρευτά” και συνεχίζει μετά σε ένα σουβλατζίδικο φίλου του.
Δείγμα ενός υγιούς χαρακτήρα και αεικίνητου, σε μια δυστυχώς με μειωμένα αντανακλαστικά ανθρώπινης αλληλοβοήθειας κοινωνία. Δεν ήταν μόνος, ούτε ο μόνος όμως που έσπευσε να βοηθήσει στο ναυτικό ατύχημα”. “Δεν έφτασα πρώτος έφτασα δεύτερος έλεγε” παντού. Δείγμα ηθικών αξιών που είναι εμποτισμένα στο DNA του και εδράζεται στις αρχές της πολύτεκνης οικογένειας από όπου προέρχεται.
Το άρθρο αυτό στο πρόσωπό του τιμά όλους όσοι προσέτρεξαν για βοήθεια, στέλνοντας ένα ηχηρό αισιόδοξο μήνυμα ότι δεν χάθηκε η ανθρωπιά , η αυτοθυσία και η αγάπη για τον συνάνθρωπο…
Υ.Γ. Όταν τον ρώτησα πώς τα προλαβαίνει όλα, την στιγμή που τον πέτυχα τηλεφωνικώς -γιατί δεν του έχω μιλήσει διαζώσης- να ασχολείται με σωλήνες νερού της κοινότητας, μου απάντησε με εκείνη την βροντερή φωνή του. “Με την βοήθεια του θεού όλα τα καταφέρνουμε. Υγεία να έχουμε…”
