Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία. Δωρικά λιτό, απύθμενα περιεκτικό, εκκωφαντικά ηχηρό!
Σαφώς προκαλεί θαυμασμό το σθένος των εικοσάχρονων παιδιών του Πολυτεχνείου να ορθώσουν ανάστημα, να σπάσουν τον «γύψο» και με το «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», να δώσουν την πρώτη ανάσα οξυγόνου σε μια χώρα που πνιγόταν από την επταετή δικτατορία.
Όμως οι στιγμές εκείνες χαρακτηρίστηκαν και από κάτι ακόμη, εξίσου θαυμαστό, που συχνά παραγνωρίζουμε. Τα παιδιά του Πολυτεχνείου είχαν την (ενδεχομένως αυθόρμητη) σοφία να συνθέσουν – δίχως να απεμπολήσουν – τις ετερόκλητες πολιτικές ή ιδεολογικές τους απόψεις και να βγάλουν μια κραυγή ενιαία, ένα σύνθημα που αντήχησε από το κτίριο Γκίνη της οδού Στουρνάρη στα πέρατα του δημοκρατικού κόσμου!
Οι εποχές αλλάζουν, αλλά οι συλλογικές αρετές της ψυχικής δύναμης, της ορθής κρίσης και της συνεργασίας για το κοινό καλό, παραμένουν πολύτιμα εφόδια για την προκοπή ενός τόπου. Και αν ακούσουμε με την ψυχή μας τον αντίλαλο από τον μισό αιώνα του Πολυτεχνείου, είναι βέβαιο πως αυτές τις αρετές θα τις κατακτήσουμε και, το κυριότερο, θα τις μεταδώσουμε στα παιδιά μας!