Ήταν απόγευμα λίγο πριν την δύση του ήλιου σε γειτονιά -με θέα την θάλασσα στην Χαλκίδα- όταν η ησυχία και η ηρεμία του απομεσήμερου διαλύθηκε σε χίλια κομμάτια αφού έγιναν από δυο χωριά χωριάτες 2 ένοικοι διπλανής πολυκατοικίας. Ο λόγος; Το πάρκινγκ. Υπήρχε μεν αλλά στον δρόμο. Ο περί ου ο λόγος Ιουλιανός παραβάτης είχε διασπείρει κυριολεκτικά 4 πλαστικές καρέκλες και 2 τσιμεντόλιθους . Ώσπου ξαφνικά κόντεψαν να βγουν τα ψάρια από την θάλασσα από τις φωνές .Μια κυρία με ένα παιδί μέσα ήθελε να παρκάρει. Κατεβαίνει βγάζει εύκολα τις καρέκλες και ενώ προσπαθεί να μετακινήσει τον πρώτο τσιμεντόλιθο την αντιλαμβάνεται ο ..ιδιοκτήτης του πάρκινγκ. Παραθέτω ενδεικτικά ορισμένους διάλογους αβροφροσύνης.
“Γιατί πήρες κυρά μου τις καρέκλες;
“Για να παρκάρω και δεν είμαι κυρά σου . Είμαι κυρία και άλλου κυρά. Το κατάλαβες.
Οι σκηνές και οι διάλογοι από ελληνική ταινία συνεχίστηκαν .
Εδώ δεν μπορείς να παρκάρεις.
Γιατί το είχες και από τον παππού σου;
Δρόμος είναι αλλά είναι έξω από το σπίτι μου. Το ξέρεις και ήρθες να μας κάνεις την έξυπνη.
Τα υπόλοιπα γαλλικά… ο νόμος περί τύπου εμποδίζει να αποτυπωθούν.
Εν τω μεταξύ βγήκαν από τα διπλανά μπαλκόνια οι ένοικοι της πολυκατοικίας που φώναζαν υπέρ του. Οι της διπλανής πολυκατοικίας υπέρ της κυρίας . Τελικά λίγο πριν κληθεί η αστυνομία και λόγω του παιδιού οπισθοχώρησε ο …ιδιοκτήτης του δρόμου – παρκινγκ λέγοντας:
Σου κάνω την χάρη μόνο για σήμερα.
Για να εισπράξει την ευχή από καρδιάς και που ξέρεις αν θα ζεις αύριο;
Και εγένετο Χάος . Τελικά το αυτοκίνητο πάρκαρε στο πάρκινγκ του δρόμου.
